“Anna Katrin Fritzen”, bulkcarrier, 1964, aanvaring.
Foto boven: 14-11-1964. De bulkcarrier “Anna Katrin Fritzen” na een aanvaring ter reparatie in dok 8.
Het is in de afdeling Reparatie van de RDM vaak een wedloop met de tijd. Zelden krijgen de RDM-werkers in de dokken en op de schepen een karwei opgedragen waarbij gezegd kan worden “Doe het goed, de tijd komt er minder op aan”. Integendeel. De eis die vandaag aan de dag wordt gesteld en krachtig wordt onderstreept luidt kort en bondig: “Snel en goed!” Snelheid en kwaliteit gaan gelijk op. Tijdverlies betekent voor de reder vaak een grotere schadepost dan de kosten voor reparatie. Een schip dat voor een noodzakelijke reparatie uit de vaart moet worden genomen verliest in de vrachtenwedloop de strijd tegen de concurrenten. Juist dat verlies aan vracht is bepalend voor de maximum snelheid die van de afdeling Reparatie wordt geëist. Dat is punt 1. Punt 2 is de kwaliteit! Het is begrijpelijk dat een rederij zal onderhandelen over een reparatieopdracht met die werven, die aan de dubbelgestelde eis kunnen voldoen en dan heeft “de beste en de snelste” voorrang in de concurrentiestrijd. De financiële zijde wordt hierbij natuurlijk niet veronachtzaamd.
Omschrijving:
In scherpe concurrentie met andere werven heeft de RDM opdracht verkregen tot het repareren van de “Anna Katrin Fritzen”. Dit 16.000 tons turbinestoomschip van de rederij Johs Fritzen & Sohn te Bremen kwam op 10 november 1964 in aanvaring met de Amerikaan “Mormacglen”. Het gebeurde nabij Poortershaven. De schade aan het Duitse schip was aanzienlijk: een groot gat van 11 x 9,5 meter aan bakboord ter hoogte van het voorste laadruim. Het schip was geladen met graan en werd naar de Waalhaven gebracht om te worden gelost. In de vroege morgen van woensdag 11 november begonnen de onderhandelingen over de reparatieopdracht met het voor de RDM verheugende en eervolle resultaat.
Op zaterdag 14 november 1964 kwam het gehavende schip in RDM-dok 8. Er is dag en nacht stug gewerkt om het karwei te klaren. Het juiste samenspel tussen de werkplaats (waar de secties werden vervaardigd) en de buitenploeg, die voor het verwijderen van de verwrongen delen en de aanbouw moest zorg dragen, maakte van beide afdelingen een sterk team. Door dit goede (en onmisbare) samenspel kon de ingezette aanval tot het eind van de “wedstrijd” voortduren.
De vertegenwoordiger van de rederij was tevreden over het verloop van de werkzaamheden. In een kort gesprek met hem verklaarde hij: “Wij verlangen het schip zo snel mogelijk weer in de vaart te brengen, maar niet minder belangrijk voor de rederij is de wijze waarop het werk tot stand komt. Hoe het schip er weer zal uit zien na de reparatie. Naast snel werken, verlangen wij een goede kwaliteit …” en dat was één van de redenen waarom de “Anna Katrin Fritzen” bij de RDM in het dok kwam.
Op 6 december 1964, geheel volgens de opdracht, vertrok het schip weer naar zee, o.a. voor de dienst op de Canadese meren via de St. Lawrence Seaway.
Het is wellicht aardig te vermelden dat de afstand vanaf Montreal tot de eindhaven Duluth in Minnesota niet minder dan … 3200 km bedraagt. ’s Winters is de St. Lawrence rivier zeer moeilijk bevaarbaar in verband met de zware ijsgang, maar de “Anna Katrin Fritzen” kan weer tegen een stootje. Dank zij vlot en secuur werk. Wie volgt …?
Artikelen:
– Snelheid en kwaliteit, bedrijfsblad “Nieuws van de RDM”, december 1964.
Bronnen:
– Stadsarchief Rotterdam.